古诗词,乃中华文化之瑰宝,流传千年,历久弥新,其韵律之美,意境之深,令人陶醉,今以此篇,述古诗词之魅力,以飨读者。
遥想当年,诗仙李白,酒入豪肠,三分啸成剑气,七分酿成月光,其诗如行云流水,自然天成,又如《将进酒》中所述:“君不见黄河之水天上来,奔流到海不复回。”此等豪迈之情,令人心潮澎湃,古诗词中,既有山川之壮丽,又有草木之生机,如王之涣《登鹳雀楼》所写:“白日依山尽,黄河入海流。”此等景象,令人心旷神怡。
古诗词中,亦多表达离愁别绪,如柳永《雨霖铃》中言:“多情自古伤离别,更那堪冷落清秋节。”此等离愁,令人感慨万分,然古诗词中亦不乏豁达之作,如苏轼《江城子》中所写:“十年生死两茫茫,不思量,自难忘。”此等豁达之情,令人心生敬意。
古诗词中,亦多以物喻人,以景抒情,如杜甫《春望》中言:“国破山河在,城春草木深。”此等以景抒情之法,令人感慨万分,又如白居易《琵琶行》中以琵琶女之遭遇喻世间百态,情感真挚动人。
古诗词中,亦不乏咏史之作,如杜牧《赤壁怀古》中言:“东风不与周郎便,铜雀春深锁二乔。”此等咏史之笔法,令人深思历史之变迁,又如辛弃疾《青玉案·元夕》中描绘元宵佳节之盛况,令人仿佛置身其中。
古诗词中,亦多以爱情为主题,如李清照《如梦令》中言:“常记溪亭日暮,沉醉不知归路。”此等爱情之情深意切,令人动容,又如李煜《相见欢》中言:“剪不断,理还乱。”此等爱情之缠绵悱恻,令人陶醉其中。
古诗词中,亦多以哲理为题,如王安石《登飞来峰》中所言:“不畏浮云遮望眼,自缘身在最高层。”此等哲理之深邃,令人豁然开朗,又如陆游《游山西村》中所写:“山重水复疑无路,柳暗花明又一村。”此等哲理之启示,令人心生向往。
古诗词中,既有豪放派之雄浑有力,又有婉约派之柔情似水,既有描绘壮丽山河之作,亦有抒发离愁别绪之篇,既有咏史怀古之作,亦有爱情缠绵之诗,既有哲理之深邃,亦有生活之琐碎,此皆为古诗词之魅力所在也。
今人读古诗词,不仅可以领略其韵律之美、意境之深、情感之真挚、哲理之启示等众多方面之魅力,更可以从中汲取智慧与力量、感悟人生与世界、陶冶情操与品格、传承文化与精神等众多方面之价值,故而古诗词乃中华文化之瑰宝也!
《古韵悠长》乃中华文化之精髓所在也!愿读者诸君读此篇后能对古诗词有更深入的了解与认识!愿中华文化之精髓得以传承与发扬光大!